چهاردهمین جشن خانه موسیقی یک بیانیه نداشت. صحبت‌های داریوش پیرنیاکان هرچند بعد از قرائت بیانیه انجام شد، اما کمتر از آن هم نبود و اعضای خانه موسیقی همان‌طور که در نشست مطبوعاتی آن نیز اعلام شده بود، آمده بودند تا تقاضاها و خواسته‌های خود را به دولت تدبیر و امید منتقل کنند.  «شب موسیقی» که عنوان چهاردهمین جشن خانه موسیقی نام داشت، 22مهر با حضور محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، حسین علیزاده، فرهنگ شریف، هوشنگ ظریف، حسین دهلوی، داوود گنجه‌ای، حسام‌الدین سراج، حافظ ناظری و... در تالار وحدت برگزار شد.  داریوش پیرنیاکان، دبیر و سخنگوی خانه موسیقی در بخشی از این برنامه با انتقاد از اینکه هرسال بیانیه خانه موسیقی را نوشته و تقریبا بیشتر حرف‌ها در آن تکرار شده است، گفت: «موقع آمدن به این مراسم با خود گفتم امسال بیانیه را نمی‌گویم چون باید مسایل و مشکلات موسیقی را بیان کنیم. فکر کردم لازم است امروز خواسته‌هایمان را بگوییم و زمستانی را که 34سال است بر موسیقی می‌گذرد، بازگو کنیم.» پیرنیاکان سپس به نادیده‌گرفتن مجوز کنسرت‌ها در شهرستان‌ها و چرخه اقتصاد موسیقی اشاره کرد: «وزارت ارشاد برای برگزاری کنسرت در شهرستان مجوز صادر می‌کند اما مدیرکل همان شهرستان، مانع برپایی کنسرت می‌شود. وقتی ارکستر سمفونیک و ملی را از بین می‎برند، جوان‎های ما کجا باید کار کنند؟» این نوازنده تار یکی از راه‌های به‌رسمیت‌شناختن موسیقی را نشان‌دادن آلات موسیقی در تلویزیون دانست و افزود: «در کجا نوشته‌اند موسیقی حرام است؟ فقها باید
توضيح دهند که چرا می‌گویند موسیقی حرام است؟ دکتر شریعتی هم گفته است که آیه‌ای در قرآن درباره حرام‌بودن موسیقی وجود ندارد. ضمن اینکه در فقه شیعه اجتهاد برای این است که مسایل را با شرایط روز تبیین کنند.» پیرنیاکان که با تشویق حضار روبه‌رو شده بود، یکی دیگر از خواسته‌های خانه موسیقی را پخش‌شدن صدای بانوان عنوان کرد: «نیمی از جمعیت موسیقی ما بانوان هستند. چه زمانی به آنها اجازه می‌دهند که صدایشان پخش شود؟» او درحالی که خواستار احیای ارکستر سمفونیک و ملی بود، با این تذکر مواجه شد که مدت سخنرانی‌اش به اتمام رسیده و به همین دلیل سخنانش را اینگونه به اتمام رساند: «به من گفتند وقت کم است اما هروقت حرف حق بزنی وقت کم است.»
آزاد گذاشتن هنرمندان
اما پیش از آن، ژاله صادقیان که اجرای مراسم را برعهده داشت، به قرائت بیانیه خانه موسیقی پرداخت. در بخشی از این بیانیه آمده بود

  شرایط فراهم شود، کنسرت می‌دهم

 

 

* * *

در سال‌های اخیر بر عکس دوران گذشته، کلمات «هنر و هنرمند» خیلی متداول و بر زبان مردم جاری شده‌اند. این، خود، دلیل علاقه مردم به هنر و هنرمندان است. ولی از طرف دیگر در استعمال کلمه «هنرمند» در اغلب موارد بسیار زیاده‌روی شده؛ چنانچه در مورد موسیقی هرکس نغمه‌ای خوانده یا مضرابی و آرشه‌ای به سیم کشیده هنرمند نامیده شده است؛ و چون اینجا یکی از بزرگ‌ترین موسسات مطبوعاتی کشور ماست مخصوصا باید این نویسندگان مجلات متوجه این موضوعات شده‌ باشند. روزی نیست که در مجلات ما مطالب بسیار پیش‌پاافتاده‌ای درباره عده‌ای معدود از اهل هنر نوشته نشود یا درباره کسانی که شایستگی کافی در باب هنر ندارند مباحث بی‌موضوع به میان نیاید؛ مباحثی که هیچ ارتباطی با هنر ندارند.
تصور می‌کنم که از این پس بهتر است نویسندگان ارجمند مخصوصا در این ایام که توجه مردم به هنرها جلب شده، دیگر کلمات هنر و هنرمند را در مورد خاص آن به‌ کار برند و فی‌المثل یک طفل دبستانی را که در تلویزیون برای همسالان خود سرود می‌خواند هنرمند خطاب نکنند؛ زیرا نیل به مقام واقعی هنر کاری بس دشوار است و از عهده همه‌کس برنمی‌آید، استعداد و کوشش و زحمت و کار مداوم و تحصیل و همت و پشتکار می‌خواهد و چون متاسفانه زندگانی هنرمند در کشور ما درست تامین نمی‌شود، کمتر کسی به‌دنبال کاری که این همه زحمت می‌خواهد و بی‌اجرا می‌ماند، می‌رود. به همین جهت هنرمندان واقعی کشور ما معدود و محدود‌ند. ولی ما خوشبختانه امروز درباره یکی از هنرمندان به‌معنای صحیح کلمه در اینجا گفت‌وگویی داریم. این مجلس تشکیل شده است که از یکی از هنرمندان نخبه کشور خود تجلیل کنیم. او کسی نیست جز استاد حسین قوامی (فاخته‌ای) از موسیقیدان‌های ممتاز که کسی نیست که آواز دلنشین و دلربای ایشان را نشنیده باشد. به‌راستی ایشان از گل‌های سرسبد برنامه «گلها»ی رادیو ملی ایران هستند. در بزرگی مقام هنری ایشان همین‌بس که ما امروز در این بین بیش از یکی، دو نفر امثال ایشان نداریم. اینکه گفتم آقای قوامی (فاخته‌ای) هنرمند، به‌معنای واقعی این کلمه هستند از این جهت است که علاوه بر مقام ممتاز هنری از نظر سجایای اخلاقی نیز ایشان از هنرمندان شاخصند. زیرا خلق‌وخوی خوش موجب می‌شود هنرمندی که متصف به این صفات است در جامعه طرف احترام قرار گیرد. قوامی، شخصیتی محجوب، متواضع، خوش‌خلق و مهربان دارد. این صفات هنر او را دوچندان جلوه داده است. همیشه گفته‌اند که هنر باید هنرمند را متصف به اخلاق حمیده و صفات ممتاز کند و اگر غیر از این باشد بی‌فایده است. هنرمندانی هستند که پایبند قوانین اخلاقی و مزایای معنوی و روحی‌اند که مقام ایشان را در بین اقران و امثال ممتازتر کرده است. باری استاد حسین قوامی، سال‌هاست شنوندگان رادیو را به نام مستعار «فاخته‌ای» محفوظ می‌کند. البته بسیاری از کسانی که آواز دلپذیر ایشان را شنیده‌اند خودشان را از نزدیک ندیده‌اند و این هم به این جهت است که هنوز هنرمندان ما در انزوا به‌سر می‌برند.