وقتی زخمه‌ها و آرشه‌ها و دست‌ها بر ساز نشست، نوایی آشنا فضای 1570متری تالار وحدت را در خود گم کرد؛ نوایی که با تصویر قدیمی اما آشنای پشت سرش پر از نوستالژی ناب بود. «پرویز مشکاتیان» و «محمدرضا شجریان» در کنار هم، روی پرده بزرگ و این سو همایون شجریان و آیین مشکاتیان در کنار سهراب پورناظری و گروه جوان موسیقی سیاوش روی صحنه آوایی را بازخوانی کردند که همه آن بیش از 900 نفری که در تالار وحدت بودند با آن قرابتی دیرین داشتند: «جان جهان دوش کجا بوده‌ای/ نی غلطم در دل ما بوده‌ای.»
تالار وحدت در بیستمین شب تیرماه، نقطه همراهی پسران و دختران خانواده‌های هنرمندی بود که در رشته‌های خود صاحب نام و جایگاه هستند. فرزندان خاندان‌های موسیقی و سینما که نه به اعتبار نام خانوادگی‌شان که به دلیل ویژگی‌های فردی و نام خودشان شناخته شده و مردم دوستشان دارند. حضوری که امیدواری به ادامه و زایش هنر ناب ایران در نسل بعدی را دارد. کنسرتی که شب گذشته با آخرین اجرا به پایان رسید.
روی صحنه همایون شجریان نقطه ثقل این اجراست. پسر بزرگ استاد محمدرضا شجریان که این روزها رسانه ملی آوای «ربنا»ی او را حذف کرده، اما این نوا، هنوز، از سفره‌های افطار بسیاری از روزه‌داران به گوش می‌رسد. آن طرف دوشادوش همایون، سهراب پورناظری در مقام تنظیم‌کننده قطعات و رهبر این ارکستر قرار گرفته است. کوچک‌ترین عضو خانواده هنرمند و بزرگ پورناظری که ملودی‌ها و آهنگ‌هایشان در ذهن کسانی که دل در گرو موسیقی ایرانی دارند، نشسته است. در کنار این دو، نام آشنای دیگری به چشم می‌خورد:
